Dalej robię swoje...

Zamieszczam dziś pierwszy wierszyk, który kiedyś został usunięty przez cenzurę, dlatego że nazwałem po imieniu pewną dolnej część ciała p. Maryni, a z której powinna być dumna…)

Nic mnie nie obchodzą dewotek chorały,
które się żegnają, na słowo: „mój mały”.

I mnie też nie razi, że u panny Fisi,
wśród wiszących piersi, też medalik wisi.

Jeżeli dewotki oraz nawiedzone,
poczują wstręt jakiś lub będą zgorszone,

niechaj pomykają, czyli: dadzą tyły
i powspominają, jak kiedyś grzeszyły…

Bej, to - zakochani, nieszczęśliwi, skini,
tu można pogadać o …”dumie” Maryni!

Bej jest dla każdego! Niechaj każdy tworzy,
Lecz niechaj uważa, nim komu przyłoży!

Warto znać przypowieść jaśniutką, jak słońce:
- Że kij ma z natury, przeważnie dwa końce!!!

A że są dewoty? Ja się ich nie boję!
Latają mi ploty, ja tam robię swoje!!!

autor

Gacek

Napisany: 2006-05-19 Dodano: 2006-05-19 08:05:08

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie