Z daleka..

Witam cię serdecznie. Z przyjemnością ci oznajmię taką
rzecz, że wiersz jest całkiem udany. Świetnie
zrealizowałaś temat, jaki sobie obrałaś. Twój wiersz
jest dosyć zagadkowy. Cóż bowiem znaczy słowo "z
daleka"? Mi się kojarzy przede wszystkim z jakąś
tęsknotą, niespodzianką, tak jakby miało coś przybyć,
czego dawno nie było. Przychodzi mi tu na myśl taka
ballada Adama Mickiewicza "Powrót taty". Tata z daleka
przybył do swoich znalezionych w drodze dzieci,
ratując je szczęśliwie od zguby z rąk straszliwych
zbójców, którzy je napadli w drodze. Tak to można
fabułę na szybko streścić. Sądzę, że udało ci się
zastosować koncept, to taki dość kunsztowny środek.
Napisałaś przecież "z daleka", a ostatni wiersz
sugeruje niesamowitą bliskość, nawet bym powiedziała
intymność sytuacji. W ten sposób udało ci się odbiorcę
twego wiersza zaskoczyć. Wyrazy podziwu. To ładnie z
twojej strony także, że nie używasz znaków
przestankowych w tym utworze, jak na przykład ksiądz
Jan Twardowski, czy też Tadeusz Różewicz. To może
tylko podkreślić nastrojowość wiersza. Zastosowałaś
nietypowe, powiedziałabym, tak mało używane, a wręcz
niedoceniane środki artystyczne, jak paralelizm,
anafora. Ale także oksymoron, także taki środek
kunsztu poetyckiego, "mrozem pałam" na przykład. Oczy
nie mogą być przecież jednocześnie roześmiane i
rozkojarzone. Jeszcze raz wyrazy podziwu. Ładny
wiersz, tegoż podziwu naprawdę godny. I szczerze mi
się podoba, przez swoją wyjątkowość, nietypowe środki
artystyczne, zaskakujący koncept, puenta. Bardzo
ładnie, na zachętę duży plus, do dalszej, życzę,
owocnej płodnej twórczości, jak u Reja na przykład.
Wadę znalazłam tylko jedną, to raczej wiersz o miłości
platonicznej, a nie o życiu. Jeżeli chcesz, możesz
poprawić. Nie jest to jednakże tak znowu istotne.
Ciepło cię pozdrawiam.

wykroiłabym parę zaimków a tak poza tym jest
dobrze....

piękny, pełen miłości, niestety platonicznej..ale
czasem warto wziąć sprawy w swoje ręce i zaryzykować..