Dawno, dawno temu - cz.3 i ostatnia

Wiemy już, że piwo było tu od zawsze
i wiemy, że czeskie kiedyś było nasze.
Jednak poza chmielem, na pagórkach, wzgórzach,
kiełkowała również winorośl dość duża.

Znawcy ziół i innych pożytecznych roślin,
szybko w niej odkryli winny smak, więc poszli
za czubkami smaku swego podniebienia
i już w krótkim czasie, każdy wino miewał

W rodzimej winiarni i nim to olśniewał
ze świata przybyszy, kto tylko zawitał
do winnego grodu, już o wino pytał.
Tu Jaś zrobił przerwę, gdyż dzwonek rozbrzmiewał.

Na kolejnej lekcji pani poprosiła,
żeby Jaś nie czytał, ale odpowiedział
jej na parę pytań.
A czy wiesz coś Jasiu skąd się wziął tu Bachus?

– Bachus proszę pani, rzymski bóg od wina,
gdy zaczął wędrówkę po innych krainach,
zmieniał swoje imię.
W Grecji Dionizosem wszyscy nazywali,
respekt przed nim czuli i wielcy, i mali.

Bowiem miał on władzę nad racjami stanu;
klęska urodzaju czy brak plonów wszelkich,
to Dionizos temat załatwiał „od ręki” –
mrugnął, strzelił z palca i powiadał – szanuj!

Również i z płodnością problemy wszelakie
przedkładano jemu, zawsze cały pakiet.
Jak opuszczał Grecję i wyruszał do nas,
to podobno czasu wcale nie zmarnował.

Okiem przez Bałkany rzucił w prawo, w lewo,
i na naszych Wzgórzach najpiękniejsze drzewo
dostrzegł, po czym szybko azymut określił,
jadąc w trzy karety zebrał mnóstwo wieści.

Spotkał piękną wróżkę o cygańskich rysach,
czytającą książkę i rzekł – niech no Krysia,
jeśli wróżyć umie, poda moje imię,
a jak nie potrafi, karę zaraz przyjmie.

Dziewczę wystraszone, pełno łez już w oczach,
trwoga ogarnęła nawet jej warkocze
i otwarła buzię – baaaaa... chus-teczki nie mam
zaczęła chlipaniem – daruj mi nieszczęsnej.
Daruj, daruj panie. Zaś w karecie Bachus
zwany Dionizosem, imię swe usłyszał
i pokręcił nosem – brawo dziewko śliczna!
– z radością wykrzyknął – kłania ci się Kriszna!

I ja, Bachus, owszem. Zgadłaś, więc w nagrodę
to wzgórze uczynię po wsze czasy winnym,
a ciebie nie winię, bo i za cóż mógłbym?
Piękno bije od cię i mądrość szczególna.

Będziesz tu zabawiać tak długo jak zechcesz,
boskim winem raczyć, niechaj umysł łechce.
Ja odwiedzać ciebie i wszystkich mieszkańców
będę w maju i we wrześniu, za to ty mi...

Teraz prześlicznie zatańcuj. Dziewczę rade
tej decyzji, żwawo poszło w tany. Pięknie
przed nim wirowała do samego rana.

I tak co rok do tej pory jest w Zielonej Górze;
maj – studenckie bachanalia, wrzesień wszystkim służy Świętem Wina i Radości. Przybywajcie goście!

autor

mariat

Napisany: 2019-12-19 Dodano: 2019-12-19 22:40:31

Ten wiersz przeczytano 1370 razy

Oddanych głosów: 42

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie