Dawno temu... Proza.

Wiosna tamtego roku , tak jak obecnie przyszła
z ociąganiem , ale przychodząc wybuchła gwałtownie.
Cały świat zdawał się być nagle w pełni rozkwitu,
ciche dolinki wypełniały przejrzyste opary, a
drogi leśne ustroiły się cieniami sosen, pola
zazieleniły się wczesnymi owsami.
W prześlicznej dolince, do której schodziło się
prosto z drogi, ścieżką wyłożoną płytkami,
między którymi uparcie wyrastała trawa
mieniąc się w jasnym słońcu – stał dworek.
Tuż za nim, niewielki staw z gnieżdżącymi się
śnieżnobiałymi łabędziami, ciesząc swym pięknem
przybywających gości zapraszanych na uroczysty
obiad Wielkanocny podawany w salonie.
Na mahoniowym stole nakrytym przepięknym,
ręcznie haftowanym obrusem stawiano
porcelanową, błękitną zastawę na której
podawano wykwintne, różnorakie potrawy
posługując się pozłacanymi, srebrnymi
sztućcami. Po obiedzie był deser i kawa
pita przy akompaniamencie pani domu,
która grała po mistrzowsku etiudę Chopina.
Zadowoleni goście napawali się pięknem muzyki,
czystym chłodnym powiewem z uchylonego
okna, osłoniętego bladozielonymi lekkimi
firankami kołysanymi przez wiosenny wiatr,
płynący przez łąki i pobliskie sady.
Tuż za oknem rosły drzewa, wśród gałęzi
radośnie śpiewały ptaki. Po latach , tamte
zdarzenia rozmyły się i zniknęły jak postacie
widziane przez zalaną deszczem szybę.
Teraz, ciszę przerywa jedynie śpiew ptaków,
rosa błyszczy na trawie, drozdy koncertują
na gałęzi kasztanowca, a wszystko spowite
jest lekką mgiełką przeszłości i zapomnienia.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2010-03-18 Dodano: 2010-03-19 19:48:10

Ten wiersz przeczytano 1034 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie