De Szampon

Trzymamy się za ręce w ramce gorącego powietrza.
W nim lęgnie się spadzioł igłą przekłuty.
Taki balon zmarszczony, bo zwietrzał.
Spadł jak ścięty łeb zakuty.

Piękny pejzaż z uniesionym palcem -
pędowietrzny kierowca po studiach.
Pokazuje przechodniom ich miejsce,
gdzie za dnia nie dociera i jutrznia.

Rudość włosów demonic go bierze -
starszy pan już patrzeć nie może,
bo przed wojną dosiadał smoka.
Nierealny - pracował przy dworze.

Przez godziny tak można ogłupieć,
patrząc jak też poezja się wije.
Wszędzie twarzy nie widać, bo gdzież tam -
tylko cielność i świńskie są ryje.

A ten wiersz to próba translacji,
by bazgroły niektóre uściślić.
Kopiuj-wklej zastosujmy najlepiej
i jest wiersz Koledzy Artyści.

A i tak nie zrozumie nikt myśli.

Nowa nastała pisarska bohema - łatwo w niej utkwić, kiedy myśli nie ma.

autor

Cezary Krzysztof Morświn

Napisany: 2016-12-12 Dodano: 2016-12-12 15:20:29

Ten wiersz przeczytano 1940 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Parodia Klimat Ironiczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie