- depresja życia -

boję się życia
i śmierci się boję
miłości we dwoje
i wędrówki samotnej
depresja leczona
jeszcze bardziej boli
nieleczona sercem trzęsie strwożonym
nic już nie pomaga
w głowie licho siedzi
zabija od środka
flaki wypruwjąc
myśl dręczy samotna
w garść wziąć się muszę
im dłużej to powtarzam
tym bardziej się duszę
będzie lepiej mówią
cóż wiedzieć oni mogą
śpią po nocach dobrze
z uśmiechem za pan brat
kiedy otwierają oczy
raduje ich ten świat
wiem że bywa piękny
tylko trochę zbladł
zbladł jak oczy moje
trwogą i lękiem zamglone

autor

myśli nieuczesane...ona

Napisany: 2008-12-08 Dodano: 2008-12-08 09:39:05

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie