Deszczowa opowieść

Deszcz padał.
Nie warto o tym mówić, nie warto pamiętać.
Rzuciła okiem za siebie, w głąb pustego pokoju.
Za późno.
Pamiętała dzień, kiedy chciała odejść, zakończyć to wszystko, nieważne jak.
Nie powinna.
Pamiętała cały szereg dni, kiedy chciała śpiewać, nie wiedząć dlaczego.
Śpiewała okropnie.
Spojrzała z bólem w lustro. Zbyt brzydka by uważać się za piękną i zbyt ładna, by użalać się nad sobą.
Przeciętna, skazana na przeciętność, tak samo jak na życie w próżni.
Pomiędzy piekłem, a niebem. Nigdy nie pogrążając się w jednym, ani nie dosięgając drugiego.
Bezimienna, spłowiała w praniu.
Nie miała już siły, ani na wspinaczkę, ani na upadki.
Nie gotowa na śmierć, ani na życie.
Zawieszona, na huśtawce zdarzeń, cudzych emocji.
Z rezygnacją dała się ponieść rzece szarych dni, bez szans na promienie słońca.
Z maską na twarzy. Bez twarzy pod spodem.
Wybrała najtrudniejszą drogę. Jedyna możliwą?
Na próżno się zastanawiać. Na próżno coś zmieniać.
Deszcz padał...

autor

ithilina

Napisany: 2007-09-05 Dodano: 2007-09-08 23:58:02

Ten wiersz przeczytano 801 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie