Dialog kawiarniany

Pani:

O, pan poeta, drogi panie, pan to umie.
Takie myśli, panie tego, ma w rozumie,
że lęk, gdy pan łypie prosto w oczy.
Niejedną panią mógłby rymem pan zaskoczyć.

Poeta:

Proszę pani, mnie to w głowie się nie mieści,
ile łeb mój poetyckich skrywa treści.
I choć chęci by starczyło na Szekspira,
by wers skrobnąć muszę raczej się natyrać.

Chciałbym i dla pani dziś napisać.

Pani:

Boże! Dla mnie? Pan przestanie. Właśnie dzisiaj?
Nie trzeba mówić takich rzeczy wcześnie z rana.
Ja, proszę pana, dzisiaj jestem zaniedbana.

Jak pan spojrzy na mnie taką w dezabilu,
treści wiersza mogą być w niedobrym stylu.

Poeta:

Skądże znowu, ja nie widzę uchybienia.
Pani światłem, co wychodzi prosto z cienia.
Jesteś dla mnie, nie przesadzę, jak marzenie -
twoja dłoń na filiżance to natchnienie.

Pani:

Co pan znowu, a to pomysł, jak z księżyca.
Też się nie ma pan, doprawdy, czym zachwycać?
Paznokcie chyba całkiem połamane,
lakier nie bierze, bo mam dłonie spracowane.

Poeta:

Proszę pani, najmęczniejszą przyjmę z mąk,
by się dostać w obręb działań takich rąk.
Gdy mnie przytulą, ugotują, dadzą jeść,
każdą torturę, mękę twórczą mogę znieść.

autor

Cezary Krzysztof Morświn

Napisany: 2018-07-05 Dodano: 2018-07-05 08:21:08

Ten wiersz przeczytano 1536 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie