[.dla Piotra.]

[.dla Piotra.]

Wspomnienia niczym fotografie nasuwają się w głowie
Czekam na każde kolejne słowo, które wypowie...
Rozmowa o dawnych latach, przeprosiny- to już nie dla mnie
On się myli...”nic nie mówisz..." – i za chwilę klamka zapadnie...
Bo cóż mi innego? Nie potrafię już z nim rozmawiać
„Przepraszam” –cholera! Czy znów muszę sama sobie kolejny cios zadać?
I do Boga modlę się i błagam do niego,
By łzy moje przy nim nie ujrzały światła dziennego.
On patrzy, przygląda, jakby czegoś szukał...
Myślę „nie znajdziesz już we mnie tego ,boś los oszukał...”
„Przepraszam” powtarzam, choć w sercu coś kłuje...
„Głupia! Przepraszasz?! Niech on żałuje!”
Sumie nie się odzywa, szarpie moją duszę,
A ja się przyglądam, kolejny raz los kuszę...
On wznosi toast za tamte młodsze laty
Dotykam jego włosów- delikatne i miękkie- jak z waty...
I jego twarz przy mojej twarzy...
„Pozwól sobie! Niech się coś wydarzy!” – sumienie męczy...
Oczy patrzą, dusza klęczy...
Jego usta tutaj blisko i wyraz twarzy-bez imienia..
I znów niczym fotografie wracają wspomnienia...
„Nie!” krzyczy dusza, lecz w sercu odwrotnie,
Czy to ma się dziać dwu, trzy, stukrotnie?!
„Przepraszam” znów stwierdzam, obracam się, robię w tył mach...
Odchodzę „Bóg mi wybaczy- to jego fach...”
Nie spoglądam powtórnie, kroczę prosto przed siebie
Gdyż łez nie widać w słońcu- przyglądam się chmurom na niebie...

"...Zanim powiesz jej że-to był ostatni raz...Rozkołysz rozkołysz rozkołysz..."

autor

takaja

Dodano: 2007-02-21 08:18:35

Ten wiersz przeczytano 937 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie