Dla Satie

Gnossienne no. 1

Ile unieść może w kształcie tonu
Zabita,
nie moja,
A jednak...

Wznosi się,
nasiąkam nią, jakby była moją siostrą.
Kobieta.
Powoli wdrapuje mi się pod skórę.

Nie widzę, nie słyszę,
smakuję ją jak wino.
Rozlała się we mnie światłem,
i kołysze, kołysze...

Już chyba się nie podniesie,
jednak znów w górę,
uskrzydlona, odchodzi w ciemny zaułek - ona tonem, a ja rdzawym piórem.

autor

LenaLaut

Napisany: 2013-09-20 Dodano: 2013-09-20 22:26:28

Ten wiersz przeczytano 1114 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie