DNA wierszy...

Moje wiersze powstają ze strachu przed samotnością.
To one pomagają mi trwać w wierze, że kiedyś będzie lepiej...
To może jest dziwne, że tak sobie pomagam kiedy jest trudno.
Ale dziwne jest piękne, tak twierdzę.
Samotność można wypić do dna, ale ja już nie daję rady "pić" tej samotności.
To wiersze, pozwalają mi choć na sekundę zapomnieć o wszystkich problemach i pomyśleć tylko o jednym.
Uwielbiam tak siedzieć i tworzyć, czasami tylko kicz...
Ale te wiersze są dla mnie jak DNA, tylko ja potrafię je właściwie odczytać, ale często chcę aby inni potrafili też je pojąć w ten sam sposób.
Nie wszyscy potrafią zrozumieć, że uwielbiam pisać, bo to nie spotykane jak na mnie..
Ale ja wiem, że tylko z tymi słowami potrafię się utożsamić, ponieważ płyną z mojego serca, i są cenniejsze niż ludzie.
I choć to wymiana jednostronna, wtedy prowadzę rozmowę - rozmowę z samym sobą...

autor

hapotam

Dodano: 2007-06-11 18:04:44

Ten wiersz przeczytano 389 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie