Do Kazimiery Duraj

Zainspirowane wierszem Kazi "*Polska" i załączonym do niego filmikiem z obrazem i muzyką. Refleksja o przeszłosci.

Bożnica


Wyrzekałem sie mojej muzyki.
(Wyrzekałam się gór moich i dolin.)
Stoję... - brutny powtórnie – i dziki.
W oczach – Ona.* (– Tak piękna - jak Matka...)

- I mój drugi początek historii.

Gdy bawoły ruszały na Prerię...
(- Niech im wierzba choć wybrzmi Szopenem...)

{Z}gryzą – słomkę... (- mizerię teorii).

(- Niebo! wzywam (- mohica{n}...) - ogromne...)

(jak Ocean)



(- I {z} - chlebem {z} (ostatni{m}) {-} się dzielę.)


3. 05. 2020 r.

* - "Ona" - "moja Nauczycielka"


Kaziu! - po Twoim wierszu "*Polska" ( z filmem – gdzie Ty – i Twoja Młodość, gdzie muzyka z duchem Cohena, smętnych Bałkanów i z piękną żydowską tęsknotą, gdzie – to – co polskie i najpiękniejsze, gdzie góry – i Twoja dusza) – płakałem jak bóbr... - i wciąz płaczę. - Pozdrawiam. Wiktor...

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2020-05-03 Dodano: 2020-05-03 00:59:25

Ten wiersz przeczytano 4669 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Ojczyzna Okazje Dzień Nauczyciela

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie