Do Poety…

Nie spotkałem się u żadnego poety (nie chcę się
chwalić, ale znam poezje wielu poetów świata), z takim
stopniem afirmacji świata co u Whitmana. I chodzi tu o
zarówno poetów późniejszych jak i tych, co byli przed
nim. Zasadniczo u prawie wszystkich poetów w
mniejszym, czy większym stopniu występuje postawa
buntu, co zresztą jest przecież zrozumiałe. U
Whitamana jest pełna akceptacja całej rzeczywistości
wyrażona w pięknych, długich frazach wolnego wiersza,
którego był nota bene twórcą, o czym też warto
pamiętać. Nie sądzę, by homoerotyzm miał tu jakieś
większe znaczenie. Ta akceptacja widzialnego świata
miała charakter metafizycznej postawy wobec bytu i
sprowadzanie poezji Whitmana do zachwytu nad pięknem
przyrody jest błędem. Pozdrawiam i dziękuję za
komentarze.

Wierszy Walta Whiitmana (prozy nie czytałem) czytam z
mieszanymi uczuciami. To znaczy przy pobieżnej
lekturze podobają mi się. Kiedy jednak próbuję się w
nie wgryźć głębiej, widzę w wielu z nich jakiś fałsz.
Nie wiem czym jest to wywołane. Mieszczuch, który
opisuje piękno przyrody, z którym ma kontakt jedynie
podczas niedzielnych wycieczek? Człowiek "wyzwolony"
opiewający miłość homoerotyczną, a jednak podskórnie
wstydzący się jej? A może jeszcze coś innego.
Próbowałem nawet kiedyś coś Walta Whiitmana tłumaczyć,
ale szło mi bardzo opornie. Znacznie gorzej, niż z
innymi.

Wiersz napisany jednym zdaniem.

Apel do poetów - Sztaudynger

Nie nazywaj rzeczy po imieniu,
lecz po marzeniu, śnieniu, niespełnieniu.

Obserwuję rozmaite przedmioty – nie ma dwu
jednakowych, a każdy równie
dobry,/Walt Whiitman/
Wiersz serdeczny i zacny
:)