Do przyjaciela z dzieciństwa

Lubiłem z nim chodzić nad staw
łowić malutkie płotki
popalać bez zaciągania pierwsze papierosy
karmić bezdomne kotki
które zawsze zjawiały się znikąd

jak szczęście
jak smutek
jak śmierć
jak ciąża
jak Ty

gdy już wzięły co chciały

odchodziły donikąd

jak Ty
jak ciąża
jak śmierć
jak smutek
jak szczęście

jak ja

choć na świecie było miliard innych istnień
o wiele szczęśliwszych od nas
i miliard
o wiele smutniejszych od nas
to My mieliśmy siebie za wybrańców
władców wszechświata
bo mieliśmy swoją armie bezdomnych kotków
skazanych na nas

21 czerwca
nie pamiętam którego roku
około 5 rano
kogut zapiał standardowo trzy razy
a jego ojciec wydał ostatnie trzy oddechy

o 8 rano w ten sam dzień
był u mnie jak zwykle
szklane oczy
i wędka w dłoni
ja już wiedziałem
ale bez słowa przebrałem się z pidżamy w spodenki i brudny podkoszulek
chwyciłem moją samorobną wędkę
i ruszyliśmy nad staw
bo co by się nie stało
musieliśmy to przetrwać bez słowa
i nie zawieźć naszych poddanych kotków

to była idealna przyjaźń
no i jest

autor

jawa

Dodano: 2008-08-04 10:48:08

Ten wiersz przeczytano 858 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie