Topnienie

Umierając w znużeniu kolejnego dnia
Witam jak przyjaciółkę noc – cichą, lekką
Wchodzi przez okno, zrywa kotarę cienia
I okrywa mnie nim jak kołdrą – ciepłą, miękką

Bo świat w słonecznym blasku jest taki zimny
A ludzie tłocząc się w nim dzielą tylko chłodem
Bo świat jest taki nieprzytulny, ogromny
A ludzie każdy ciepły ląd skuwają lodem

I tylko w snach pozostało trochę ciepła
Choć zamarzam co dnia wśród zamarzniętych ludzi
Topnieję nocą, trwam, bo opada z ciała
Lodowa skorupa i serce się budzi

autor

Wincja

Dodano: 2008-01-03 23:19:59

Ten wiersz przeczytano 554 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie