DO RODZINY Z BEJA

Cichy wieczór już nadchodzi.
Po policzku spływa łza.
Patrzę w ekran i nic nie widzę.
Ktoś dziś zranił mnie.
Nie był to żaden kochanek.
Zraniła mnie rodzina z beja.
Będę płakać w samotności.
Nie dam Wam tej radości.
Dziękuję tym, co we mnie wierzyli.
Miłymi meilami pokrzepili.
Kochałam Was jak rodzinę.
Z Wami spędzałam chwile.
Tu szukałam czterolistnej koniczyny.
W niebo z Wami patrzyłam.
Gwiazdy liczyłam.
Szczęścia radości strapionym życzyłam.
Może jestem inna zbyt wrażliwa.
Może dziwna i naiwna.
Jednak stąpam twardo po ziemi.
Jak trzeba jest ze mnie hetera.
Zafunduje Wam rozrywkę.
Całe życie marzyłam o pisaniu.
Nie pozwolę skazać się z góry.
Pokazuje swoje pazury.
Wieść mnie ta zmartwiła.
Lecz mocno pokrzepiła.
Podziwiam wprawę waszego pióra.
Sama też nie dam nura.
Wystarczą dwa słowa.
Postanowiłam!
Zostaje!..

autor

MAGNOLIA

Napisany: 2007-04-15 Dodano: 2007-04-15 00:02:39

Ten wiersz przeczytano 606 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie