Dolina Rozpierduchy

Denerwuje mnie dąb, proszę pana,
którego mijam codziennie z rana,
gdy idę załatwiać ważne sprawy
- czyha na mnie jak agent układu.
W wyniosłości konary dumnie prężąc,
świeci ozdobioną Orzełkiem piersią:
że on niby z czasów Łokietka
i pamięta von Jungingena,
jak w jego cieniu odpoczywał.
Dziś mój Reksio pod nim nasikał.
Ma pod ogonem konsekwencje,
ciesząc się, że jest tylko pieskiem.

Wiekowe drzewo wciąż trzyma liście
mocno - chociaż już na styczeń idzie
- to kwity z WSI zapewne
lub łapówka za odrolnienie.
Patrz pan, jak porozrzucał żołędzie
- rozrzutny walają się tu wszędzie.
Truciznę liberalizmu leje
w biedną polską solidarną ziemię.

Słyszę, jak wiatrowi opowiada
znowu tę samą bajkę z dziada pradziada
o zbóju dziku, rycerzu jeleniu,
księżniczce sarence, królu niedźwiedziu.
Znów mu ptaszyska śpiewały
lewicowe dyrdymały
o rezerwacie europejskim,
ptasim raju, dolinie pięknej.

Spróchniej dębie, spieprzaj dziadu!
Zrobię tutaj autostradę!
A jelenia innego sobie poszukaj
(profesora od przyrody - wykształciucha).

(czerwiec 2007)

autor

krokus

Dodano: 2007-11-12 15:09:00

Ten wiersz przeczytano 747 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie