Dom ciszą otulony

wiersz wspomnieniem i tensknotą za tym co przeminęlo a
jednak żyje w człowieku
Jest cząstką histori bardzo ważnej która w tym wierszu
słowem utrwalona zostanie na długo

ładny, nastrojowy wiersz...ludzie odchodzą
pozostawiają swoje dobra doczesne, smutne jest to że
są nie raz przedmiotem sporu...pozdrawiam

z zainteresowaniem przeczytałam, zgrabnie dobrane
słowa....

smutne to co piszesz -smutniejsze bo prawdziwe
-trudno bowiem jednym domem kilkoro obdarować -a
potem to już tylko spory - serdecznie pozdrawiam

Szkoda takich domów które umierają wraz z
właścicielami.

Pięknie piszesz, ale prawda przykra i smutna, ale tak
bywa, wiem coś o tym... z serca dziękuję i pozdrawiam
:)

W górach wiele takich starych domków. Czas płynie
ludzie odchodzą. Zostają puste domy i... niemi
świadkowie tego co było.

Uciekamy w marzenia ,uciekamy w wyobrazni , jakbysmy
sie chowali przed czyms, a moze wstyd nam za cos, no
wlasnie, pozdrawiam.

Zakończenie takie prawdziwe, takie dzisiejsze i
smutne. Czyż nie byłoby pięknie, żeby można było
pisać zamiast tych warsów - np. jak oni się kochają.

W obliczu śmierci - mam wrażenie - wiele spraw traci
na znaczeniu, zyskując nowe. Pozdrawiam serdecznie

może i dla tego domu powrócą lepsze dni...i inna
dziewczynka znajdzie radosć w obcowaniu z
nim..wszystko przemija my też wraz ze
wspomnieniami:)....głowa do góry

ten dom niewątpliwie ma w sobie tajemnicę, może
mroczną, może smutną, ale tą tajemnica żyje jeszcze

Często błądzę myślami w przeszłości, bardzo ładnie
oddałaś klimat:)

klimat domu tworzą jego mieszkańcy...

I ja znam taki dom, dzis pustka tylko w nim mieszka.
Piekny wiersz, nastrojowy i refleksyjny, zabral mnie
do wspomnien:)