Domek z kart...

Jak domek z kart rozpadam się,w drżących dłoniach trzymam łzy, a każda z nich to krzyk...
Chcę zapomieć a nie mogę.
Chcę zapomieć bo to tak bardzo bolało.
Kobieta podobno wiele wybaczy,ale nigdy nie zapomni.
Codziennie walcze z tym jak Don Kichot z wiatrakami.
Im bardziej sie staram tym wiecej o tym myślę.
Czuje się jak małe dziecko, które po bolesnym upadku podniosło się, ale każdy swój nastepny krok stawia bardzo ostrożnie.
A Ja chciałabym znów sie zapomieć... chciałabym z wielkim zaufaniem pobiec w strone wyciągnietych do mnie rąk.
Przytulic się z całych sił i znów usłyszeć te dwa piękne słowa.
I wiedzieć... że one naprawde są szczere i prawdziwe.
I nie niszczyć pieknych chwil złymi wspomieniami.
Tylko jak iść tą drogą wierząc, że prowadzi ona do celu ?
Jak odbudować domek z kart na krzywym stole ??

autor

anula87@vp.pl

Dodano: 2007-05-07 11:15:34

Ten wiersz przeczytano 631 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie