Dorastanie

Z cyklu: Rozmowy z przyjaciółmi.

Stacyjka w wojennych ruinach na „Przykrej”,
tu nazwa ulicy nie znaczy zbyt wiele.
Rozmowy o śmierci przestają być smutne,
gdy z prawdą jak z bratem, jak dwaj przyjaciele.

Pamiętne dialogi o chmurach nad domem,
wzdychałaś w półcieniu bez krzty pobłażania.
Do dziś nie mam za złe tych spojrzeń matczynych,
jak mam ci dziękować za wszystkie starania?

Bo widzisz, dorosłem, choć trochę od czasu
gdy cicho szeptałaś - no spróbuj zawierzyć.
Stacyjka wciąż roni łzy zazdroszcząc chmurom,
to jeszcze nie mądrość, to chęć by uwierzyć.

autor

Lukash

Napisany: 2006-01-30 Dodano: 2006-01-30 01:32:04

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie