Dość...

Gdy widzę, że nic z tego nie będzie,
Wtedy się załamuję.
Chciałabym Ci wyznać wszystko, co czuję!
A potem zwiać, zwiać jak najdalej!
Tam, gdzie nie dosięgają wszelakie kraje!
Gdzie ziemia jest nieznana,
Obiecana, lecz tak często odrzucana...

Tam już nikt by o mnie nie pamiętał,
Nikt by nie słyszał, nie rozprzestrzeniał
Tysiąca bezsensownych myśli.

Zanim się stąd wyniosę, wszystko poukładam,
Wszystko, co rozsypane – w kostki poskładam,
A potem, wykrzyczę! Ile sił
Straciłam.
Wykrzyczę! Ile chwil
Zabiłam.
Wykrzyczę setki słów uczuć pełnych,
Już nie takich miłych, wdzięcznych!

Żal, Smutek,
Łzy, Cierpienie,
Strach, Zwątpienie.
SKUTEK-
Tak to wszystko można nazwać.

Przepraszam, za to, że Kocham. ;(

autor

Claudiia

Napisany: 2008-01-24 Dodano: 2008-01-20 22:40:53

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie