Dotyk śmierci

Ponure wrota śmierci nie otwierają się na żadne prośby...istniejemy tylko tu i teraz, za chwile możemy zniknąć..

.

...życia nikt nie otrzymuje na własność, lecz wszyscy do użytku...i boli myśl o chwili, w której nie będzie już następnych dni...


Już od narodzin śmierć towarzyszką,
życie podróżą z płonącą świecą,
potrzeba jutra choćby z zadyszką,
losami targa z nieba fortecą.

Dziś Czarna Pani przyszła po duszę,
a jej wybranką, miła staruszka,
tak zaraz z rana bez zbędnych wzruszeń,
kres oznaczyła ciemności służka.

Dotknięta lodem twarz bez zachwytu,
świadomość skryta w bezwolne ciało,
w podróż, gdzie niebyt z mocą uchwytu,
udać się duszy nie bardzo chciało.

Los jednak inny wariant funduje,
ze szponów śmierci wyrywa życie,
z reanimacją nadzieje snuje,
a Czarna Pani znikła gdzieś skrycie.

Stawiam pytanie, jak to się dzieje,
iskierka licha wciąż starość trzyma,
innym, choć młodzi, płomień się chwieje,
gaśnie w podmuchu...gdzie tu maksyma?

Autor: Halina53

Śmierć nie patrzy na wiek, urok osobisty czy dobra materialne, jest nieugięta, przychodzi cicho, pod osłoną niewiedzy, w najmniej oczekiwanym momencie...choć czasem odchodzi z niczym.

.

Życie spytało Śmierć...dlaczego mnie wszyscy kochają, a nienawidzą Ciebie...Śmierć spokojnie odpowiada:Ty jesteś pięknym kłamstwem, Ja zaś okrutna prawdą...

autor

Halina53

Napisany: 2017-12-07 Dodano: 2017-12-07 09:44:09

Ten wiersz przeczytano 1282 razy

Oddanych głosów: 37

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie