Drabina istnienia

Spadam…
Z olbrzymiej wysokości spadam
Mijając pnących się po drabinie istnienia, ludzi.
Mijam bogatych, biednych, uczciwych…

Spadam głową w dół
Jedyną rzeczą jaką dostrzegam jest drabina
Ludzie wspinają się, spadają zepchnięci,
Spadają… Ja spadam…

Widzę chamstwo i nienawiść, zdradę i spiski
Łzy spływają po policzkach
Odrywają się i szybują w nieładzie
Bo pomyślałem o tym co zrobiłem

By dojść tak wysoko.

Spadam…Widzę dno…
Małe salto przez plecy,
I odbijam się… wracam.

Zmierzam ku górze by naprawić przeszłość
Zmieniając swoją przyszłość

autor

SKKP

Napisany: 2006-12-22 Dodano: 2006-12-22 15:50:57

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie