W drodze po sens

łagodnym szeptem budzona ranem
i twoich dłoni ciepłym dotykiem
wciąż dnia niepewna jak zwykle wstanę
by z wywieszonym ruszyć językiem

zaraz za światłem cieniem człowieka
łapiąc powietrze wyrównam kroku
by móc nadążyć dogonić siebie
chwycić za warkocz przyszłego roku

dzień mi za krótki a noc za długa
na rozmyślanie tego co czeka
wiem nie ocalę ni ciebie ni siebie
i nie uchronię przed snem człowieka

dziwne to życie i świat nieznany
pełen cierpienia bólu rozpaczy
czy brak uśmiechu sensu i wiary
Pan chmur niebieskich kiedyś wybaczy

uściśnie dłonie doda otuchy
przytuli piersią drżące powieki
wyciszy serce twarz pomaluje
by zasnął człowiek a nie manekin

autor

sylwiam71

Napisany: 2011-01-13 Dodano: 2011-01-13 14:19:05

Ten wiersz przeczytano 719 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie