Droga...

Smutną doliną życia kroczę
Droga ma pod górę wiedzie
W otchłań tą ciemną
Czasem jakiś promień słońca
Przypadkiem zabłądzi
Twarz mą rozjaśni
Choć co jakiś czas upadam
Dusze swą kalecząc
I choć czasem by powstać
Sił mi już brak
W końcu wstaje
W dalszą drogę ruszam
Bo na końcu tej drogi
Skrawek nieba już dostrzegam
Z każdym mym krokiem
Coraz wyraźniej go widzę
Drogą mą dalej wędrował będę
Aż do celu mego dotrę
I szczyt zdobędę
Stając w promieniach słońca
Pod błękitnym niebem
Życie me sensu w końcu nabierze...

autor

BarD

Napisany: 2006-08-21 Dodano: 2006-08-21 17:11:28

Ten wiersz przeczytano 491 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie