drzewa iglaste

próbuję się odciąć od brzemienia nieistotnych spraw
niosących nad bramą życia nieuchwytne ogniki
które paląc się rozżarzonym blaskiem
przygaszają małe iskierki mojego istnienia

i biegnę przez czas stąpając po śliskiej powierzchni
próbując odnaleźć drzewa z wysokimi koronami
lecz dookoła są same przyschnięte niskie iglaki
a ja bez butów poruszona dreszczami gnam

słysząc głosy otchłani pełnej zapomnienia
wzdrygam się lekko ze strachu wręcz przerażenia
i znikąd pomocy dla zastygłych myśli
które kierowane impulsem są gotowe na wszystko

pozostając więc w istotnej krainie zdarzeń
układam igiełki co spadły z iglastych drzew
i choć wszystko tak strasznie doskwiera
to daję radę taki jest mój zew

autor

Jane Phone Cone

Napisany: 2014-01-13 Dodano: 2014-01-13 01:19:03

Ten wiersz przeczytano 873 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie