Drzwi zamknięte na klucz

Zamknięte na klucz piękno świata,
Słabym oddechem dobija się ku sklepieniu,
Nie zapisana w księgach niczyja strata,
Zamyka się w cichym cieniu.

Łamią się na części słowa twarde,
Jakże łatwo można zdradzić samego siebie...
Krzyżują się nienawistne spojrzenia, myśli harde,
A życzliwość została gdzieś daleko w niebie.

Cisza trwa, zostało osamotnienie,
Puste rozmowy ze samym sobą,
Rozum odchodzi, przewyższa tchnienie,
Które pomaga niejednym osobom.

Krótka tępota, kamień rzucony w dal,
Potoczył się tam, gdzie ludzka ręka chciała,
Jak krzyk ginie wśród huków fal,
Tak siła człowieka na los życia działa.

Serdeczne milczenie, tu niepotrzebna jest mowa,
Język nie zna tego, co serce czuje,
Kto wie, że czara pustki jest niezdrowa,
I skosztować jej wiele goryczy smakuje.

Tępe pożegnanie, bez krzty zdziwienia,
Idzie się tam skąd nie ma odwrotu,
Tyle chwil ze sobą, a jeszcze tyle do stracenia,
Słychać już szum podniebnego lotu.

autor

Paweł Wosiak

Dodano: 2008-08-05 00:26:10

Ten wiersz przeczytano 627 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie