Czarny poniedziałek

Zawisło czarne niebo nas naszymi głowami,
w przestrzeń wylała się fala nienawiści,
bezsilność opanowała Boga
gdy kolejny biedak prosił o jedzenie,
gdy kolejnej kobiecie świat legł w gruzach,
życie przestało być przywilejem
a w kącie kolejna dusza przyjmowała cios za ciosem.

Ponowne bagaże doliczane do naszego doświadczenia,
obciążając nasze słabości,
łamiemy się pod nadmiarem życiowej mądrości,
chylimy się od upokorzenia.
na kolanach walczymy o wygraną,
o zwykły spokój, poznanie meritum,
modlimy się o kolejną szansę daną,
choć było ich już dla nas tak wiele.

Z pyłem kurzu uciekają barwy,
zacierają się żywe wspomnienia
gonitwa cichnie
a fala uderza w mury naszej obojętności
którą pielęgnowaliśmy całe życie
na wypadek czarnego nieba,
które zniesie do poziomu betonu każdego
człowieka.

Człowiek? Marionetka życia,
upadająca zawsze na dwa kolana,
gdy zaczyna się bać.

autor

fretful

Dodano: 2010-06-01 01:48:45

Ten wiersz przeczytano 783 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie