Z duchem czasu

Chodząc po brukowanych uliczkach starówki
Poczujesz zapach pieczonego ciasta
Os stuleci tradycja się nie zmienia
Słodkie pierniki łechcą podniebienia

Przy blasku latarni, gdy tylko się wsłuchasz
Stukot końskich kopyt usłyszysz
A wśród spacerujących mieszczan i gwaru
Postać odzianą w tunikę zobaczysz

To nasz Kopernik przemierza uliczki
Kierując kroki do kamieniczki
Gdzie obserwacje zacząć jemu trzeba
Zrobić pomiary gwiazd na tle nieba

Ziemia stoi , czy też wędruje
Rzecz to dla mieszczan jest niepojęta
Lecz Kopernik rozwiał te spory
Ziemia w ruchu jest do tej pory

Bada, liczy i kontenpluje
I gęsim piórem coś zapisuje
To o obrotach sfer jest niebieskich
Dzieło swe wydał, zadziwił wszystkich

Słońce już wstaje, miasto ożywa
Zajęć codziennych ciągle przybywa
I znów zapełnią się stare uliczki
Kramy, kramiki w koszu perliczki

Flisak nad Wisłą tratwę ładuje
Drewno układa, nuci, fałszuje
Czas odbić od brzegu, droga daleka
W dół rzeki płynąć, Gdańsk na drewno czeka

Gdy kiedyś spacerować będziesz po starówce
Oczami wyobrażni zobacz dawne życie
Historia zewsząd miło cię przytłoczy
Nie bój się spojrzeć jej prosto w oczy.

autor

MARGUSON

Napisany: 2007-08-13 Dodano: 2008-03-10 07:09:10

Ten wiersz przeczytano 780 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie