Dusza kryształowych oceanów.

Wpatrzony w zimną równinę srebrzystych wrót,
zahipnotyzowany milczącą i odwróconą komnatą
otwierającą się po drugiej stronie starego zwierciadła.
Odczytuję -
Porażonymi źrenicami dotykam martwych już scen
gdy rozmnażało się tutaj dzikie pustkowie
wypełnione oceanem bursztynowych źdźbeł.
A głębokie, czarne labirynty otulały swymi udami
gniazda pulsujących - drapieżnych i szarych gryzoni.
W powietrzu wirowało nasionko powszedniego chleba.

Dusza tego zwierciadła - obudzona sekretnym słowem
poprzez lata cicho nasycana gdzie wydawała się tkwić w swym
sztucznym, martwym śnie kasztanowej komnaty -
teraz poruszyła się setkami krzyczących w pustkę ran
i szepczących niepokojąco - zasklepionych blizn.
Zapisany wydarzeniami kryształowy ocean,
wyrzucił ze swego wnętrza kakofonię dzikich pól -
w cieniu drgającego zaklęcia powierzył mojemu sercu cały ból,
nieznośne i palące piętno wiecznej aż do zderzenia szklanej księgi.
Oswobodzona przeszłość.

Stalowe rumaki tnące drapieżnie przestrzeń,
gwałcące wysmakowany i pastelowy spokój.
Zimowe zawieruchy niszczące subtelne kłosy snów
i wiosenne pląsy połączonych pożądaniem kochanków,
w ogniu rodzącego się cierpienia zdanego na wypalający czas.
Spękane dłonie oddanej darni i śpiew przydrożnych ptaków -
wszystko do czasu... gdy zatryumfowały betonowe sztandary,
i stalowe granice wystrzeliły boleśnie w wysoki błękit nieba.

A zimna dusza zwierciadła teraz szlocha w moją
otwartą na ból - wewnętrzną niezmierzoną ranę.
Serce obrasta w sól.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-04-08 Dodano: 2007-04-08 10:35:01

Ten wiersz przeczytano 388 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie