Duszę się życiem...

Wdech...
chaust powietrza, łyk życia.
Wciąż nadzieja się krząta
po kątach się tli.
Pająk w rogu swą przyszłość układa,
a Księżyc za oknem już śpi.
Biała pościel pokryta łzami
dłonie ściśnietę, by przed koszmarem bronić się.
Jestem,a może już nie?
Chora na ludzi, myśli, na słowa.
Dwuzastawkowa maszyna
powoli zamyka swe drzwi.
By odpocząc te cztery minuty
od świata
od cierpień
ode mnie.
Tak pusto. Pająk w rogu,
Księżyc za oknem nie mówią nic.
Tylko wiatr cicho szepcze:
Śpij dziecię, śpij...

Wydech...

autor

jamaica

Napisany: 2007-04-21 Dodano: 2007-04-21 12:58:58

Ten wiersz przeczytano 812 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie