Duszo

Zamknięte w czterech ścianach,
Ciało bez duszy pozostało same,
Bo dusza gdzieś hen daleko,
Hula po łąkach, polach i niebach świata,
Tańczy z wiatrem, igra z deszczem,
I ani myśli wracać tu,
Do czterech, białych ścian,
Bo przecież tak wspaniale ze słońcem w berka grać,
A ciało bez życia wydaje się takie stare,
Naznaczone piętnem czasu,
Wróć, duszo, wróć!
Ani pomyśli by ze mną być tu,
Nie potrafi żyć tak,
Skuta łańcuchem do tego ciała,
Więc chowa się w lasach, śpi pod kamieniem,
Znaleźć nie chce się dać,
Wróć, duszo, wróć!
Lecz ona uparcie milczy,
Oburzona w cały świat,
Idzie przed siebie dalej, gdy odpoczywać już nie chce,
Gdy ją znajde wreszcie, zawołam,
Nie odwróci się napewno,
Więc idź, duszo, idź!
Daleko,
Tylko nie zapomnij o mnie,
O tym pustym ciele,
Co chce żyć,
A nie tylko trwać,
Więc idź, duszo,
Daje Ci wolność...

autor

Złotowłosa_Poetka

Dodano: 2010-09-05 15:56:38

Ten wiersz przeczytano 658 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie