Mój kubek
Codziennie piję z mojego kubka,
Łapczywie spijam miliony gwiazd,
Chłepcę wszelkie morza świata,
I wdycham zapach deszczu o poranku,
Jak zapach świeżo zmielonej kawy,
Uwielbiam mój kubek,
Moje palce wodzą po jego rysach,
Oglądam go z każdej strony,
Ściskam mocno za ucho,
Jakby zaraz miał zniknąć i nie wrócić,
Mój kubek coś mi przypomina,
Suną mi na myśl obrazy twej twarzy,
Gdy spijam z niego miłość,
Mój kubek to Ty,
O nie, spadł i rozbił się,
Na tysiąc maleńkich kawałków,
Płaczę za mym kubkiem,
A odłamki cicho lądują w koszu.
Komentarze (2)
Pić należy z krynicy, wówczas odłamków byle rozbitego
kubka się nie liczy.
ładnie to więcej niż kubek to marzenia wspomnienia i
miłość