DWA KSIĘŻYCE

Dwa Księżyce – Barbara Ponikarczyk

Gdy się zatrzymasz w zakolu Wisły,
Skąd kazimierskie widać wieżyce
Zobaczysz hotel przy promenadzie
Nad którym świecą aż dwa księżyce.

Jeden z księżyców ma twoje oczy,
Zalotny uśmiech w czarnych źrenicach,
On jest tubylcem. Znają go wszyscy.
Mieszka przez miedzę w Klementowicach.

Drugi o oczach bladozielonych
Zmęczonym wzrokiem patrzy przed siebie,
Bo na spotkanie w gondoli marzeń
Przez wiele godzin płynął po niebie.

Oba księżyce jak dwie latarnie
Przez lat trzydzieści nas prowadziły
Do w hoteliku nad brzegiem rzeki,
Gdzie miejsce schadzki nam wyznaczyły.

Tutaj w pokoju numer piętnaście,
Po którym snują się nasze cienie
Spragniona miłość znalazła przystań
I dokonało się jej spełnienie.

Choć nasze drogi znów się rozbiegły
Pokój już innym daje schronienie
To w jego wnętrzu wciąż jeszcze żyje
Upojnej nocy ciepłe wspomnienie.

W szafie pozostał zapach twych ubrań.
Na klamce odcisk dłoni się ostał.
Na dywaniku po lewej stronie
Mokry ślad stopy mojej pozostał.

W fałdach firanek szepty usnęły.
Lustro pamięta nasze oblicza,
A mały zegar na nocnej szafce
Znów do spotkania doby odlicza.

Kiedy Kazimierz już śpi głęboko
I starodawne drzemią wieżyce,
Nad tym hotelem czule się tulą
Dwa zakochane w sobie księżyce.



Dwa Księżyce to nazwa hotelu w Kazimierzu

autor

Barbara Ponikarczyk

Napisany: 2008-06-15 Dodano: 2008-06-17 01:11:56

Ten wiersz przeczytano 1625 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie