Dwa Światy
Mam starą przystań gdzie fale spokojne
a wiatr chłodzi płomień gwiżdżąc poprzez
szpary
gdzie chleb na stole
dla piskląt krojony
a wino czerwone jak dotyk
dotykiem uśpiony.
Mam w chmurach schronisko burzami
targane
gdzie niegasnący ogień w wiecznej lampce
płonie
przed światem schowani zimno rozcieramy
potłuczone swe dusze z wolna odnawiamy.
Zbłąkane i ślepe
Uściskiem złączone
W Twoich ciepłych większych
Moje małe dłonie.
I tak wydeptuję swe ścieżki
codzienne
pomału
prosząc dobrego Boga
by na zawsze zatrzasnął
przede mną
drzwi konfesjonału.
autor
Krystyna
Dodano: 2007-09-16 00:02:11
Ten wiersz przeczytano 544 razy
Oddanych głosów: 12
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
No tak....Wiersz zmusza do refleksji, ale gdzie jest
pointa?
Mam różne interpretacje do ostatniej strofy, a te,
dają wiele do myślenia.
Moim zdaniem ciekawie to ujęłaś.
twój świat niegrzeszny,gdzieś schowany w obłokach,sny
w nim pokładasz gdy noc już głęboka.
powoli .. z nadzieją spinamy się do tego drugiego
świata gdzie nasze małe dłonie ściśnie mocna Boża
dłoń!!
Bóg dziwniejsze prośby słuchał, lecz tej Twojej
dziwnej troszke, nie posłucha, bo Ty z czego się
spowiadasz? Z tego piękna, co Ci nadał, czym obdarzył,
z Twoich uczuć tak rozległych, z Twojej pieśni wciąż
głośniejszej?
Spowiedz? Czy grzechem jest zycie
nawet to pelne marzen?Rzecza ludzka
jest bladzic.
Wiersz ciekawy, a ostatnia zwrotka zmusza do
poszukiwania odpowiedzi na pytanie: co Autor miał na
myśli? Wstępnie mam dwie interpretacje.