Dwa światy

Czas
Jest czas początku i końca
pora narodzin i umierania
gdy jesień złote liście strąca
refleksja się nasuwa sama

Pójdziemy razem na cmentarze
znowu połączą się dwa światy
idąc aleją wszyscy w parze
zapalimy znicz złożymy kwiaty

I będą świecić i migotać
każdy płomyczek to ktoś drogi
a wkoło piękna jesień złota
co liśćmi nasze groby zdobi

Pośród tej wielkiej tajemnicy
wkoło zaduma i wspomnienia
a czasu tutaj nikt nie liczy
on płynie wolno się nie zmienia

Wieczorem niebo blask spowija
i znów pójdziemy w odwiedziny
kolejne święto szybko mija
za rok znów tutaj powrócimy.

autor

cezaryna

Dodano: 2010-10-29 10:10:02

Ten wiersz przeczytano 1923 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie