Dwie połówki

miłość swą poznał w ogrodzie
pod drzewem jabłoni siadała
uwielbiać czytać chciała w przyrodzie
oczka czarniutkie zamykała i o życiu rozmyślała

nazwał ją pierwszą połówką jabłka
a sam zostać chciał drugą
wołali na nich szczęśliwa parka
żyli radośnie, promienną strugą

a życie płynie i niesie niewiadome chwile

i przyszła taka chwila, gdy w nią choroba się wdała
ciało jej kruche, zdrowie malutkie, mówiła w trudzie
razem cierpieli, lecz ona pocieszyć go chciała
czekać go będzie w rajskim ogrodzie

i tak cichutko, spokojnie zasnęła, pierwsza połówka jabłka

kwiatki jabłoni na trumnę posypał
łzy nie uronił, wszystko przetrzymał
na grób swej połówki dziennie przychodził
i modlitwę swą do niej przemawiał

lecz dusza cierpiała, sercem rzucało
rozum już zasnął, głowa bolała
męki przechodzi obolałe ciało
myśli ucichły i cisza nastała

stał pod jabłonią, szaro już było
spojrzał na niebo, łza z oka spływała
pęto sznurka na drzewie zawisło
gałąź jabłonki się zgięła

zimny wiatr drzewo owiał
drugą połówką jabłka kołysał
dreszcz listki potrząsał
wiatr zamilkł, duch jabłka uleciał

autor

Gaudium cum pace

Dodano: 2006-10-24 05:00:01

Ten wiersz przeczytano 674 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Obrazkowy Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie