Dwoje samotnych

Na ławce w parku usiadła kobieta,
rozgoryczona, czemu los ją dotknął,
że przy swych licznych i cennych zaletach,
jest dziś samotną.

Nie czuje kwiatów, słońca nie dostrzega,
nie wie że obok przysiadł się mężczyzna,
on też samotny, dręczy go potrzeba,
komuś coś wyznać.

Ona gołębie dokarmia, on myśli,
żadne nie spyta, żadne nie odpowie,
wstydliwie kryją to z czym tutaj przyszli,
zamknięci w sobie.

Czas by się zbierać, późna już godzina,
tak im kolejny, stracony dzień minie,
w domu znów będą samotność przeklinać,
a kto tu winien?

autor

karat

Napisany: 2011-09-20 Dodano: 2011-09-20 06:07:11

Ten wiersz przeczytano 1136 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie