Dworzec ruchomych spojrzeń

Dworzec ruchomych spojrzeń

wymyśliłem dziś śmierć zmęczoną
szła środkiem nocy
samotna jak bezdomne słowo
składające litery gdzieś w pustej uliczce

przeganiane z zamykanych o północy dworców
zdań z wykrzyknikiem
nawet jej nie współczułem

ona była tuż obok w pędzącym na północ pociągu
wyplatała czarny warkocz białego wiersza
wykręcałem resztki sensu
by wypluć go pod nogi nieznajomemu

zawieszony pod sufitem hali dworca
czekałem zapowiedzi własnej śmierci
konduktor od siedmiu boleści
stał na stopniach pociągu

nawet nie zabrałem ze sobą podręcznego bagażu
trzymałem tylko nieważny bilet w lewej dłoni

autor

Amadeusz

Napisany: 2005-10-20 Dodano: 2006-11-20 06:53:47

Ten wiersz przeczytano 404 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie