Dwustopniowy etap przeżywania

ludzie kochają cudze łzy

Rzucałeś je spokojnie, szarmancko, w Twoim stylu.
Mężczyzną jesteś przecież, a oni się nie mylą.
I rządzisz chyba wszystkim.
Bo to powietrze… do wczoraj takie lekkie,
Dziś ciąży mi na piersi wilgotne jakieś… Lepkie?
Obdarłeś mnie zupełnie ze świata niewinności,
Wkładając mi na głowę koronę kobiecości,
Skazałeś moje myśli na los po prostej ścieżce,
Usta sprowadziłeś na rejs po cienkiej kresce,
Prowadź Kapitanie!
Dziś oswoiłeś serce.
Łatwo z nim nie bywa i świadom jesteś tego
Bo gdyby tak nie było… strach myśleć alter ego.
Chodź czuje się zupełnie, jak w świecie dziwnych zdarzeń,
Nie umiem zmienić w sobie dziwacznych wyobrażeń…
Że szczęście jest na pewno pisane Twym oddechem.
I myśli dręczą dziwne, niepokój kradnie pewność.
Lecz dziś odwrotu nie ma.
Jesteśmy w błędnym kole?
Nie. Spokojnie. To tylko Ty w swoim żywiole.
I może to szaleństwo, na które brak reguły
To nikt nam nie zabroni zakupu złotej góry.
I choćby mi mówiono: Koszt bywa znacznie większy.
Ryzyko jak w kasynie, ruletka, los niewdzięczny.
Ja jestem zbyt uparta by myśleć tak jak inni, że trudno, niebezpiecznie, że nie ma tu spokoju.
Świat gardzi dziś uczuciem, stanem przeżywania
pragnie ludzi-skał, bez potrzeby łkania.
Stwierdzeń bywa mnóstwo, jak filozoficznych pytań owianych tajemnicą i trudnych do odkrycia.
Prawda, choć okrutna, bywa tylko jedna.
Dryfujemy w oceanie, w wodach niewdzięczności z których ratunkiem bywa tylko anemiczna tratwa miłości.

autor

atramentowa

Napisany: 2015-08-28 Dodano: 2015-08-28 20:14:29

Ten wiersz przeczytano 836 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Pastisz Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie