Dzban

Dzban nie był wysoki
Ani też przykrótki
Stał solidnie i patrzył niebieskimi oczami
Ucho miał dawał sie tarmosić
I wodę nosił nosił nosił

Skazę miał widoczna była
(Lecz miłośc zawiązała oczy niebodze)
Otworzyła się po pewnym czasie
To był początek kapania

Później ucho pękło
Ubił się dziubek
Właściwie to było sito nie dzbanek
A gospodyni wierzyła ciągle
Że wszystko może być załatane

Nabierała wody
Lecz próżna rada
Nie było w czym umoczyć ust
W gorące żary
I starła się owinąć sukienką w kwiatki
Lecz na nic

W końcu trzasnęła nim
Ze złością o ziemię
Rozbił się na pstrokate kawałki
Ręce załamała i trochę płakała
Ale ułożyła z nich mozaikę
I na srebrnych obcasach
tańczyła kankana

autor

Alfonsa

Napisany: 2012-01-17 Dodano: 2018-06-21 09:03:14

Ten wiersz przeczytano 977 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie