Nie czekam. Już.

Nie uciekam wciąż,
skrywam się tylko
Po raz przedostatni
Próbując choć raz przesłać
znikomy uśmiech
Zawiodłam

Niebotyczne fale
wciąż zdają się lśnić
Dotykają mnie, a ja je odganiam
z wielką fascynacją
jakbym wreszcie ożyła

Niedoścignione spojrzenia
Moją wieczną zmorą
Nieodgadniętą tajemnicą
dlaczego.

Nie liczę już dni
piętnasty dawno minął
niezauważalnie

a Ty wciąż
nieodowołalnie

Ile kroków objawiło nam marzenia
Ile marzeń znów uciekło
Ilu uciekinierów zgineło
Ile zginęło z nas

Cząsta po cząstce
Znów blednę
Skradam chwile
By ich nie czuć
Mówię, jakbym nigdy wcześniej
Nie mówiła

Zdzieram kolorową tapetę mego życia
Mówię nie, choć myślę
stokroć tak
Patrzę choć nie widzę
Widzę choć nie patrzę

6 widzeń 29 spojrzeń
Ile jeszcze

autor

edward8

Dodano: 2008-03-20 11:01:26

Ten wiersz przeczytano 1326 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie