Dzieci nasze skarby

Dla moich dzieci i wnuków.

Patrzymy z nadzieją na dziateczki swoje,
nie mamy ich wiele, mamy tylko troje.
Każdy był czekany z radością gorętszą,
wszyscy są kochani miłością najświętszą.

Nie znajdziemy skarbu na calutkim świecie,
od skarbu większego, którym są nasze dzieci.
Dziękujemy Stwórcy za ten dar wspaniały,
wychowamy dzieci dla Ojczyzny chwały.

Codziennie pieścimy nasze wdzięczne oczy,
widokiem swych dzieci, nawet w czarnej nocy
wciąż drżą nasze serca i troski wołanie,
chcemy im przekazać dobre wychowanie.

Niech ogrzeją ręce biednego, chorego,
do stołu zaproszą każdego głodnego.
Matce byli wdzięczni za swe wychowanie.
Bronili ojczyzny na jej zawołanie.

Gdy byli maleńkie nim do szkoły poszły,
chcieliśmy ich widzieć w ich życiu dorosłym.
W rozpędzonym życiu zagonionym pracą,
bardzo łatwo można swe dzieci utracić.

Przeleciały lata umykały wiosny,
a nasze dziateczki szybko nam urosły.
Pomagają chętnie w farmerskim zawodzie
i wracają z farmy po słonka zachodzie.

Obserwując życie dzięki składam Bogu,
za największe skarby nasze dzieci drogie.
Niech się cieszą życiem, mają prawie wszystko.
Od matki dostały ciepłe macierzyństwo.

W rozpędzonym życiu zagonionym pracą Bardzo łatwo można swe dzieci utracić

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2014-04-02 Dodano: 2014-04-03 00:07:25

Ten wiersz przeczytano 1366 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie