DZIECKO WE MGLE

Stoję jak dziecko w rozbełtanej mgle,
Wiatr życia ze śmiechem mą siwiznę rwie,
A ja wytrwale szukam latarni,
Która wędrowców sensem marszu karmi.

Gdybym tak poszedł na chybił-trafił,
Może bym trafił do takiej parafii,
Gdzie sens wypływa z zamysłu bożego,
A nie z demona we mnie ukrytego.

Może bym zniszczył strach śmierci w sobie
I o zbawieniu myślał, nie o grobie.
Nie tkwił bez sensu w dybach zwątpienia,
Lecz cieszył się życiem ... bez zastanowienia.

autor

KapRysiek

Dodano: 2006-03-23 00:09:59

Ten wiersz przeczytano 636 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie