MÓJ NIEZWYKŁY DZIEŃ

Otworzyłem oczy.

Słońce odbiło się od purpurowej trampoliny horyzontu
I wolno poszybowało w górę,
Wysoko, do południa.

Poczułem erupcyjny przypływ radości
I rozpocząłem intelektualną wędrówkę
Po ulicach mego wszechświata.

Trzymając w ręku napełniony po brzegi
Puchar grzechu
Położyłem się w czarcim ogrodzie,
Z rozkoszą wchłaniając jego intrygujące,
Zepsute piękno.

* * *

Niespodziewanie powiał silny wiatr dezaprobaty.
Przyfrunął zniecierpliwiony anioł przymusu
I zabrał mnie na skalistą wyspę
Pokuty.

Z jego burzowych ust zaczęły padać mokre słowa
Sprawiedliwości.
Poczułem, jak płyną poprzez moją
Smutną twarz.

Słońce opadało w dół
Na zatracenie.

Zamknąłem oczy.

autor

KapRysiek

Dodano: 2006-03-25 22:59:28

Ten wiersz przeczytano 920 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie