Dzień w kształcie miodu

Nie potrafię określić tematyki wiersza.

Pachnący różaniec o świcie białych kotów wstał,
Dzień w kształcie miodu spłynął sianem kilku trudnych ludzi,
Złotym betonem przebudził się jak zbyt realistyczny sen, który raczej nie miał prawa istnieć,

Kolejny dzień w fabryce nieposkromionych aniołów, gdzie pola i łąki są do góry nogami,
W smaku, gdzie dłoń jest cielesna, trawa niebieska, Bogowie rodzą się, by tylko być,
Gdzie wzgarda i bzdura poddawane są eutanazji,

Nie trzeba zamykać oczu, by nie móc się otrząsnąć z wycieków wyobraźni,
Jaźni, której krzywości, obrzędu i obłędu nikt nie zrozumie, nikt nie zatrzyma,
Bywa tak już czasami, że gdy śpimy, tak naprawdę nas nie ma,

Jeśli to sen, dlaczego śni mi się za odłamów lustra pszenicy dnia,
Aniołowie jak zazwykle zajęci są zbytnio swymi skrzydłami, bosymi nogami,
W wierszu, który każdy jest moim światem,

Jak w poezji, która jak demontaż rzeczywistości rozrywa mnie od środka,
Tęcze, obrazy, wizje, Bogowie, aniołowie, rzadko mam ich witraż okazję pląsać,
Wąska jak wstęga ciepła nocy i jej gwiazd,

Krzywe odbicie w perfekcyjnie symetrycznie potłuczonym lustrze,
Żmudnie smuci jak psychopata swe wściekłości,
Marmurowe krzyże czasami wszystkim pomagają.

16.1.07 2:38

autor

Widzialny tylko słowami

Napisany: 2007-01-17 Dodano: 2007-01-17 10:08:16

Ten wiersz przeczytano 539 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie