Esej na temat zwykłości

Miłość.

O niebieskich oczach, wielkiej krainie szans,
Pod Słońcem zbóż, świecie ludzi, świecie nas,
Niech każdy choć raz miłosierdzia spróbuje,
Za swoim wzrokiem niecnej miłości plan uknuje,

A gdy drzewa zaczną na brystolu same się rysować,
Gdy herbata zimna zacznie być parzona,
W biegłbym czasie zrozumiecie, ile kruków patrzy,
Pojecie, że miłość to narkotyk, nie żarty,

Gdy kartki opieją kalendarz na temat minąwszych dni,
Gdy zapomnicie, co znaczyło słowo „nikt”,
Umysł jak monolit pozostanie niewzruszony,
Ale co z tego, gdy serducho miłosne gryzą wrony ?

Sam w pojedynkę zapomnisz jaka to dola,
Czerwony kruk wiatrem podpowie, że już pora,
Zakochać się i szaleć codziennie razem,
Póki nie pokonasz gwizdu chmur „miłość” wyrazem.

Na każdego przyjdzie pora... ;)

autor

Widzialny tylko słowami

Napisany: 2007-01-16 Dodano: 2007-01-16 10:52:09

Ten wiersz przeczytano 644 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie