Dzień za dzień

kochanek a zarazem mąż, pożera
mnie wzrokiem, taki obcy, a może - bliski? rejestruję marzenia, między nami
ciepłe dłonie, dotykają białych kartek. milczą

gdy płoniesz, otwierają się słowa,
myśli łączą mgliste brzegi i powietrze,
które zawsze, pomimo

unosi się delikatnie, po czym zatrzymuje
zostawiając ślad pierwszego pocałunku.
zapominamy o ukąszeniach, bo zawsze
nastaje świt i nic się nie zmienia

niby ta sama zieleń, kwiaty, motyle
romantycznie zdeformowane
- moje – nasze
przytulam i obserwuję wiatr

a ten łobuziak rozbiera
mnie ze snu i wtapia w dziki pejzaż

autor

Ewa Kosim

Napisany: 2020-02-13 Dodano: 2020-02-13 11:48:21

Ten wiersz przeczytano 1305 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie