Dziewczyna taka jak ja.

Stoi na cmentarzu swojego życia,
Pod krzyżami spoczęły jej emocje.
Przykuta poczuciem winy
Niewypowiedzianych słów – milczy.
Czuje jak serce przestaje bić miłością.
Powoli umiera jej osobowość,
Pustka zajmuje miejsce duszy.
Obojętność beznamiętnie wplata się
W jej gesty, myśli i słowa.
Przestaje żyć realiami , rozdarta między
Rzeczywistością i marzeniami zbacza z drogi.
Nie próbując omijać przeszkód,
Potyka się o nie zaślepiona rozterkami
Szczątek zdrowego rozsądku.
Niczym lwica walczyła o swe istnienie,
Kiedy wola życia zawodziła,
Jednak tracąc siły poddała się słabościom.
Upadając podnosiła się z uśmiechem na twarzy,
Teraz, kiedy bliscy wbili jej w pierś nóż zawodu
Trafi na dno niczym wrak.
Brak zaufania zawdzięcza osobom, które kocha.
Teraz nie wierzy już w nic.
Ateistka nie wierząca nawet w siebie.
Pragnie zerwać się z presji smyczy.
Wyjść i iść własną drogą,
Choćby prowadziła do nikąd.
Wspaniała aktorka grająca nieistniejącą siebie:
Uśmiechniętą, szczęśliwą, kochającą życie...
Odgrywa tę rolę już od lat stwarzając pozory,
A wewnątrz niej toczy się wojna,
Której stawką jest jej życie.
Samotna i zagubiona wśród tłumu znanych twarzy.
Zamknięta kluczem niezrozumienia i obaw.
Taka martwa będąca żywą.
Nie istniejąca dla nikogo.
Dusząca się własną egzystencją.
Rozpatrująca śmierć niedoszła samobójczyni.

Może to nie wiersz, ale dodałam 'moje myśli' po raz ostatni. Już nie umiem pisać... Dziękuję za przeczytanie. Pozdrawiam.

autor

6PaulinA6

Dodano: 2007-04-25 15:17:30

Ten wiersz przeczytano 512 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie