W dzikim k/raju
facecja dla tych, którzy: lubią żartobliwe, mają czas, nie przeszkadza im długie wierszowanie ani klasyczna forma. Inni niech dalej nie czytają. Po co mają mnie winić o swoje rozdrażnienie ;
>Byłem na rowerze przez niedzielny dzionek,
jeździliśmy dużo, w użyciu był dzwonek.
Gdy w las wjechaliśmy, ledwie kos
zaśpiewał,
a już wszędzie widzę - jakie brudne drzewa!
Jaka stara ściółka, liści ani widu,
ażem za te drzewa spłonił się ze wstydu.
Jakże to tak w Polszcze? Na tych swojskich
drzewach
nawet jeden listek blaszki nie wygrzewa.
Do tego raz w górę, a raz w dół się jedzie.
Dziki kraj to znaczy, świadczy też o
biedzie.
>Któż to widział, aby we współczesnym kraju
dróg nie wypłaszczono... tak jest w
antyraju.
Do tego i asfalt nie wszędzie w tym lesie
był już położony. Przecież, jak wieść
niesie,
asfaltowa szosa świadczy o kulturze
(rzecz jasna - nie może być mowy o
dziurze).
Przez to trudno było kręcić pedałami,
szutrowymi jadąc w tym lesie drogami.
Ciężko dyszeliśmy, pot czoła zalewał...
Czy dobrze jedziemy? Wokół tylko drzewa.
>Szczęściem się ukazał cel naszej wyprawy -
urocze jeziorko. Mieliśmy obawy,
czy możemy usiąść na zwalonym tam pniu,
jeszcze nie zmurszałym. W żadnym przecież
stopniu
nie było to miejsce, gdzie ludzie siadają.
W lesie, w zwykłym kraju, to ławki
stawiają.
Na szczęście był pomost. Jak w cywilizacji!
Lecz nie miał poręczy. Jak tu nie dać racji
tym, co zawsze twierdzą, że gdy w dzikim
kraju
pomost nawet zrobią, i tak nie ma raju.
>Wszędzie niedoróbki. Przez ten brak
poręczy,
gdy ktoś nieuważny, anioł nie wyręczy,
nie ostrzeże wcześniej i człowiek wpaść
może.
Miast odpocząć trochę, skąpie się w
jeziorze.
Kto za to odpowie? Gdzie policja, pytam?!
Ach, to Polska przecież. Więc zębami
zgrzytam,
że przez brak nadzoru jeziorko jest groźne.
Nawet niegrodzone. Rozglądam się
trwożnie...
>O, stadko danieli! Nie wpadnie w odmęty?
Są po drugiej stronie, szły brzegiem
tamtędy.
Trwoga mija - przeszły, choć nieprowadzone
(bo to w dzikim kraju jest niedozwolone).
Żal by nas ogarnął, gdybyśmy widzieli,
jak woda pochłania to stadko danieli.
>Spojrzałem do góry, gdzie ptaszki fruwają,
orła tam dojrzałem, żyje w naszym kraju.
Czemu drapieżnika dziób nie jest związany?
Gdy ptaszki dopadnie, mogą odnieść rany.
Kto na to pozwolił, by w cywilizacji
orzeł pobratymców chwytał do kolacji?
Ptaszki jedzą ziarnka, piją też nektary,
więc i on tak może. To są boże dary!
>Natura już ciśnie... gdzie tu są toi toie?
Nie ma? Straszny to kraj! Mamy więc za
swoje.
Mogliśmy wyjechać, żyć w normalnym kraju.
Za ten błąd życiowy tkwimy w antyraju.
Natura napiera... tylko nam zostało
za krzaczki się schować. Było nas niemało,
znaczy chłopa ośmiu i synek tatusia.
Ulżyliśmy sobie, cichutko jak trusia,
by zwierza dzikiego ze snu nie obudzić,
gdyż broniąc niewiasty trzeba by się
trudzić.
>Tak, była niewiasta! W takim ciemnym borze
bezrozumna Polka bywać tylko może,
gdyż niepomna zwierza i braku toi toi,
w las z nami wjechała. Ona się nie boi?
Nie odczuwa strachu? Pewnie brak kultury
dziś ją w knieję przywiódł. Tu nie skryją
mury
kobiecej postaci. Już duma, co zrobić,
i w przeciwną stronę chce nóżkami drobić.
>W strachu wszystkie chłopy. Sama w dziką
głuszę?!
Nim do nas wróciła, kłuły nas katusze.
Do tego widziała, że jest z kobiet sama.
Nigdy nie słyszała, że może być dramat?
Czemu nie pomyśli, różnie w Polszcze bywa.
Jedyna wśród samców! Na umie jej zbywa?
Przecież w świecie od lat wieść hiobowa
niesie -
każdy Polak gwałci! Zwłaszcza wiosną w
lesie.
>Jednak miała szczęście. Po wycieczki znoju
do gwałtu nikt z chłopów nie miał już
nastroju.
Może uchowała też cnotę niewieścią,
bo był ojciec z dzieckiem (tak liście
szeleszczą),
albo nawet łaski boskiej dostąpiła,
że swej niewinności w lesie nie straciła.
>Przyszedł czas nam wracać. Podnieśliśmy
rzyci.
Powrót znów przez bory. Strachem już
podszyci
jechaliśmy, wzrokiem wokół wypatrując.
Nie groźnego zwierza. Zbójców odór czując,
którzy, jak wiadomo, czają się co mila.
W tym kraju to norma. Więc nie krotochwila,
ale strach obręczą ściskał nas za gardła,
odwaga nam uszła, a trwoga dopadła.
>Szczęście było przy nas. Las wreszcie za
nami...
lecz wioski po drodze nie świecą pustkami.
Przed sklepami chłopy. Niby dzień
niedzielny,
ale tu jest Polszcza. Tylko człowiek
dzielny
przejedzie przez wioskę bez wielkiej obawy.
Mogą rower zniszczyć. Ot tak, dla zabawy.
Z duszą na ramieniu przemknęliśmy bokiem.
Znowu się udało. Ścigali nas wzrokiem,
ale nogi mieli już zbyt miękkie chyba
(o naszym dziś szczęściu odę spisze
skryba).
>Wreszcie widać miasto. Ciut cywilizacji...
Ścieżki rowerowe nie dają nam racji
przestania śledzenia, by uliczny pirat
nie wjechał któremuś w goły gnat akurat.
Znaczy w nogi piszczel, popularnie zwany.
Nikt nie lubi jechać, kiedy krwawi z rany.
Szczęście aż do końca przy nas jednak było
-
ilu wyjechało, w zdrowiu też wróciło.
>Nawet zbójce w drodze nas nie napadały,
ani srogie zwierza. Cud to niebywały,
znając prozę życia w naszym dzikim kraju...
Choć raz poczuliśmy, jak się żyje w raju.
Tylko brak toi toi, nad jeziorkiem w lesie,
psuł miłe wspomnienia. Ale, jak wieść
niesie,
postawią je wkrótce. Przywiozą z Zachodu
nam cywilizację. Z serca, bez powodu.
wspomnienie sprzed kilku lat z rowerowej przejażdżki. Wczesnowiosenna, ale las tak samo wyglądał, jak dzisiaj, późnojesiennie ;)
Komentarze (46)
...podzielam zdanie męża - patrz kom.Szuflada
spokojnej nocy życzę Ci:))
Dzięki za dużą dawkę humoru, a swoją drogą barwny ten
nasz kraj, jak udało się autorowi pokazać.Jeszcze
niejedna przygoda peela tu może spotkać.
z przyjemnością przeczytałam :) pozdrawiam
Witaj w Antyraju :)))
Witaj, Amor :)
Fatamorgano, masz rację, te nasze lasy jeszcze nie
przeszły odbudowy i d...ej zmiany. Ale żeby odbudować,
wpierw nie może go być. Bo jak odbudować coś, co
istnieje, prawda? ;)
Pozdrawiam :)
Bluszcz, miło mi :)
Mario, w wielu miejscach jeszcze tak, ale jednak...
bardzo wiele się zmieniło w wioskach i małych
miejscowościach na plus. Jeżdżę bardzo dużo, długie
rowerowe wycieczki i widzę te różnice, zwłaszcza po
wejściu do UE i dotacjach "na rozwój obszarów
wiejskich".
Miłego wieczoru, Norbercie :)
Bardzo lubię rowerowe wycieczki i miejsca gdzie
cywilizacja jeszcze nie dotarła.
Miłego wieczoru:)
Świetna opowieść o naszym zrujnowanym kraju. Prawdziwa
ruina, nawet w lesie, teraz trzeba d..użej zmiany,
żeby było normalnie ;)
Pozdrawiam :)
Przepiękna i na wesoło opowiedziana przygoda. Tak
bardzo mnie wciągnęła, jestem zachwycony, pozdrawiam
serdecznie :)
Twoja fantazja nie zna granic. O wyobraźni nie
wspomnę. Efektem takie fajne wierszo-opowiadanie jak
dziś. Wesoła sielanka na całego. Pozdrawiam. Głos
zostawiam. Miłego tygodnia')))
no nie jest u nas tak źle, wystarczy jechać na wschód,
tam dalej lata 70-te ub.wieku
a toy toje?
a po co mają psuć krajobraz?
... z przyjemnością przeczytałam z uśmiechem na
twarzy... Pozdrawiam Zdzisławie :)
Biały Wilku - uprzedzałem, że długie ;)
Arku, jeszcze jaki romantyzm rozsnuwasz w swych
dywagacjach... romantyzm a`la Małysz :)
zdecydowanie toi toje w lesie nie są w moim guście.
gdzież romantyzm w kontemplowaniu natury z pozycji "na
Małysza"?
pozdrawiam :)
No! Masz szczęście, że wyjaśniłeś, Szuflado... gdyż
już robiłem groźną minę, nie znajdując, co mam ująć...
;)
Pzdr.